بررسی فراوانی موفقیت روش insure و عوامل همراه آن در نوزادان نارس با وزن کمتر از ۱۵۰۰ گرم مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی

سابقه و هدف: سندرم دیسترس تنفسی (rds, hmd) شایعترین بیماری تنفسی نوزادان نارس و یکی از مهمترین علل مرگ و میر آنهاست که به دلیل کمبود سورفاکتانت ایجاد می شود. استراتژیهای متفاوتی برای درمان بیماری به کار گرفته شده است که روش insure (intubation, surfactant, extubation to ncpap) فواید بسیاری نسبت به تهویه مکانیکی و تجویز سورفاکتانت دارد. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی موفقیت روش insure و عوامل همراه آن در نوزادان نارس با وزن کمتر از 1500 گرم مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی در بیمارستان مهدیه طی سالهای 87 – 1386 انجام گرفته است. مواد و روشها: مطالعه توصیفی- مقطعی روی 66 نوزاد با سن حاملگی 32-25 هفته و وزن تولد 1500-600 گرم، دارای تنفس خودبخودی و علائم بالینی متوسط تا شدید سندرم دیسترس تنفسی با روش insure انجام شد. در این روش سورفاکتانت از طریق لوله تراشه در مدت 3-2 دقیقه تجویز شد و پس از اکستوباسیون نوزادان تحت naso pharyngeal cpap قرار گرفتند. یافته ها: میزان موفقیت این روش در بهبود نوزادان، 6/60% بود. میزان موفقیت با افزایش سن حاملگی) 019/0=p) و وزن تولد (001/0p<) افزایش یافت. در گروه موفق نسبت به ناموفق، نیاز به دوز دوم سورفاکتانت (001/0 p<)، میانگین مدت زمان بستری (035/0=p)، عوارض بیماری (001/0 p<) و فوت (001/0 p<) کمتر بود. از نظر جنس، روش زایمان، پاریتی و سن تجویز سورفاکتانت تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. نتیجه گیری: روش insure باعث کاهش نیاز به تهویه مکانیکی، عوارض بیماری، کاهش مدت زمان بستری و کاهش مرگ در نوزادان مبتلا به سندرم دیسترس تنفس می شود.